Η μήτρα είναι η μνήμη, αποθηκεύεται στο ελάχιστο γονιδίωμα που αγωνίζεται να ζήσει. Ακμάζει, θεριεύει κι εκρήγνυται ώσπου να φθαρεί υποταγμένη στον ελεήμονα κύκλο. Η λησμονιά είναι η σκιά της που επικάθεται σε ότι είχε υπάρξει, πότε σαν γιάτρισσα και πότε σαν Νέμεση. Οι ιθαγενείς της Κεντρικής Αμερικής έλεγαν πώς όταν τραγουδιέται γεννιέται ο σπόρος. Και με τη συνδρομή κάποιας ροής -είτε με σπονδή, είτε με δάκρυ- ξαναρχίζει...

Αριθμώντας χρόνια της στρεβλής διαλογής
Για σένα ηλιόδρομο ζυγώνει
Κείνο το απλήρωτο μερίδιο της λύπης

Το όνομά σου ο προορισμός
Το τέλος είναι ο σκοπός
Πια τι σου μένει; Δύσε.

("Νεοληθική εποχή", σελ. 25)